Δεν μου ήταν εύκολο να είμαι στο Tsukiji, στην ψαραγορά του Τόκιο δηλαδή στις 4 το πρωί. Μετρό τέτοια ώρα δεν υπάρχει, κοντά δεν μένω να πάω με τα πόδια, το ταξί είναι πανάκριβο και το να νοικιάσω ένα ποδήλατο το φοβήθηκα γιατί εδώ οδηγούν από τη λάθος πλευρά. 

Πάντως με το που τελείωσε το μάθημα το απόγευμα πήγαμε για μπίρες σε ένα παρακμιακό μπαρ που σε όλα του τα πιάτα βάζει μαγιονέζα και η σερβιτόρα αφήνει το αποτύπωμα της στις φωτογραφίες.

Και πίναμε και βράδιαζε και εγώ ετοιμαζόμουν ψυχολογικά για την περιπέτεια του Tsukiji. Το διαλύσαμε κατά τις 12 όπου πήρα το μετρό μαζί με εκατοντάδες μεθυσμένους Ιάπωνες με το κλασσικό ντύσιμο γραφείου μαύρο παντελόνι - άσπρο κοντομάνικο πουκάμισο που γυρίζαν σπίτι και πολλές καλοντυμένες Ιαπωνέζες που ξεκινούσαν για κλάμπινκ. Κατέβηκα στην ψαραγορά και άρχισα να περπατάω και να χαζεύω το νυχτερινό Τόκιο και τα θαλασσοποτάμια του.

Μέχρι που έφτασα σε ένα manga cafe. Διάλεξα την πιο φθηνό πακέτο, 6€ για τρεις ώρες σε "δωματιάκι" 2x1 χωρίς υπολογιστή. Στα μάνγκα καφέ σου διαθέτουν έναν ψιλοϊδιωτικό χώρο για να διαβάσεις βιβλία μάνγκα αλλά τουλάχιστον το βράδυ, ο κόσμος πάει εκεί για να κοιμηθεί. Οι περισσότεροι δεν πρόλαβαν το τελευταίο τρένο οπότε κοιμούνται εκεί μέχρι να πάνε στη δουλειά τους. Πήρα στην τύχη ένα περιοδικό, και πήγα στο σούπερ εξοπλισμένο με καρέκλα γραφείου, τραπεζάκι και σκαμπό, δωματιάκι μου. Χάζεψα λίγο το περιοδικό, έβαλα τα ξυπνητήρια μου και χαζοκοιμήθηκα.

3:50 ήμουν στο δρόμο και περπατούσα για την ψαραγορά.

4.10 ακριβώς απέξω από τον προορισμό μου, το sushi dai. Ήδη καμιά δεκαπενταριά άτομα ήταν πριν από εμένα εκεί περιμένοντας να πάει 5:00 να ανοίξει το σουσάδικο που σήμαινε ότι δεν θα έμπαινα στο sushi dai των μόνο 12 θέσεων με την πρώτη φουρνιά. Δεν βαριέσαι; Είπα ένα οχάγιο γκοζαϊμάς και έκατσα στην ουρά.

Γύρισε ο τελευταίος στην ουρά με καλημέρισε και μου έδειξε με το δάχτυλο του την γωνία του κτηρίου. Εκεί υπήρχε μια άλλη ουρά που νόμιζα ότι ήταν για άλλο σουσάδικο αλλά ήταν για το σούσι dai. Για να μην κάθεται ο κόσμος μπροστά απο άλλα μαγαζιά και ενοχλεί, περιμένει πιο μακριά :/ άλλα 15-20 άτομα περίμεναν εκεί πράγμα που σήμαινε ότι είχα χάσει και τη δεύτερη και ίσως και την τρίτη φουρνιά.

4:10 ήμουν ο τελευταίος στην ουρά, 4:30 είχα είκοσι άτομα πίσω μου και λίγο πριν τις 5 γύρω στα 50.

Λίγο πριν τις 5 ήταν που ήρθε με το ποδήλατο του και ο υπεύθυνος ουράς και μέτρησε τον κόσμο και είπε σε έναν-έναν ξεχωριστά κατά τι ώρα θα φάει περίπου.

Βγήκαν και οι σουσι σεφ να τσεκάρουν το τι τους περιμένει σήμερα.

Πήγε η ώρα πέντε μπήκανε οι πρώτοι 12 μέσα και οι υπόλοιποι σκοτώναμε την ώρα μας με βιβλία, κινητά, κουβέντα, ύπνο... Καμιά ώρα μετά αρχίσαμε να πλησιάζουμε, άλλη μια ώρα μετά πλησίασαμε ακόμα πιο κοντά,

την τρίτη ώρα αναμονής την πέρασα ακριβώς απέξω χαζεύοντας μέσα από τη σχισμή του noren, τους σούσι σεφ να γελάνε και να σερβίρουν νιγκίριΏσπου μετά από 3,5 ώρες αναμονής έφτασε επιτέλους η ώρα να μπω.

Irasshaimase!!! Δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις σε φαγάδικο στο Τόκιο και να μην φωνάξουν ψυχωμένα οι μάγειρες "καλώς ήρθατε". Μου ζήτησαν συγγνώμη για την αναμονή και με ρώτησαν αν είμαι εντάξει με το γουασάμπι και αν έχω κάποια αλλεργία. Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε ενδιαφέρον η αντίδραση τους άμα τους έλεγα ότι έχω αλλεργία στα θαλασσινά. Απλωμένα στη ψυχώμενη βιτρίνα κάθε είδους ψάρι και θαλασσινό. Μου σερβίρανε τσάι και σούπα, μου είπε ο τύπος "μια μπουκιά - όχι σόγια" και ξεκίνησε το ταξίδι: φαγγρί, σαφρίδι, γαρίδα, αχινός, κάτι μικροσκοπικές γαρίδες, τόνος στεγνός (akami), κοιλιά από τόνο (o-toro), ρολάκια με τόνο, σπάθα, arkshell  (ένα ματωμένο όστρακο σαν το δικό μας κυδώνι που πριν το σερβίρει του δίνει μια σφαλιάρα και αρχίζει να κουνιέται), χταπόδι, γλυκιά ομελέτα.

Και όσο γρήγορα τα διάβασες τόσο μου φάνηκε ότι κράτησε το 45λεπτο. Οι γεύσεις ήταν ονειρικές, όλα τα νιγκίρι με ψάρι έλιωναν στο στόμα χωρίς καλά καλά να τα μασήσεις. Ενώ τα θαλασσινά πιο σκληρά μεν αλλά με δεκάδες χαρακιές πάνω τους  ευχαριστιόσουν να τα μασάς. Με βαριά καρδιά είπα ότι δεν θέλω κάτι παραπάνω. Αν και ήθελα πολλά παραπάνω, ήθελα να χειροκροτήσω, να πανηγυρίσω, ήθελα να κάνω ένα χάι φάιβ με τους σούσι μάστερ, να τους πω "παιξατε πολύ καλά".